مرکبات را می توان بر اساس ویژگی های ظاهری میوه به چهار گروه پرتقال ها، نارنگی ها، گریپ فروت ها (و پوملوها) و بالاخره انواع ترش تقسیم کرد.
در این طبقه بندی پرتقال ها که به احتمال زیاد از شمال شرقی هند و بخش های مرکزی چین منشأ گرفته اند دارای بیشترین میزان تولید در بین انواع مرکبات بوده و خود بر اساس ویژگی های ظاهری و ترکیبات شیمیایی داخلی به چهار گروه معمولی (گرد)، نافدار، خونی (رنگدانه دار) و بالاخره بی اسید تقسیم می شوند.
پرتقال های گرد مهم ترین گروه از نظر سطح زیر کشت در جهان بوده و انواع ناف دار در رتبه دوم قرار دارند.
دامنه پراکنش ارقام خونی نسبتا محدود و عمدتا به نواحی مدیترانه ای منحصر می گردد.
پرتقال های بی اسید نیز فاقد ارزش تجارتی هستند و معمولا در باغ های خانوادگی کشت می شوند.
در دسته بندی ارقام مختلف پرتقال علاوه بر ویژگی های عمومی مانند درشتی، شکل، رنگ، وضعیت دو انتهای میوه، طعم و خصوصیات کلی بذرها، به برخی صفات دیگر مرتبط با آناتومی میوه های پرتقالی (هیسپریدیوم)، درجه پارتنوکارپی و وضعیت چند جنینی نیز اشاره می گردد.
از صفات مربوط به آناتومی میوه می توان به وضعیت برون بر، میانبر و وضعیت پره ها، آبدانکها، محور مر کزی میوه و ساختارهایی مانند ناف و هاله حلقوی رأس میوه اشاره می شود.
علاوه بر این صفات بی بذری و تک جنین بودن بذرها از اهمیت ویژه ای در این میان برخوردارند.
ذیلا مهم ترین صفات باغبانی ارقام مختلف پرتقال موجود در کشور که بر اساس حروف الفبایی مرتب شده اند مورد بررسی قرار گرفته اند.
درباره این سایت